100 jaar Vervarcke Interieur in Knokke

Frieda Devinck

Vervarcke, een naam als een klok die alle Knokkenaren bekend in de oren klinkt. De vier gebroeders Vervarcke: Ward, Lucien, Alberic en Emile kwamen rond 1910 hun geluk beproeven in ‘Knocke-aan-Zee’.

Ze kwamen, zagen en overwonnen!

De gebroeders nestelden zich in het dorp en stilaan werden de “Vervarckes’ een begrip voor iedereen. Meer nog, jaren later kon men van een echte ‘Knokse clan’ spreken.

Het kleine Knokke van toen veranderde snel in een badplaats.

Hotels en villa’s werden gebouwd en voor metsers, schilders, behangers en alles wat met binnenhuisinrichting te maken had, was er werk in overvloed. Emile (1890-1931) bezat een handelsgeest en had een klare kijk op de zaken: hij zag dat in die bedrijfstak zijn toekomst lag.

Hij was gehuwd met een pronte vrouw uit Sijsele, Gabriëlle Van Acker, en liet in 1912 een woning bouwen in de Lippenslaan, palend aan het huis van dokter Lamoral en aan dat van Henri Dumortier. Het huis was een typische bel-etagewoning met voortuin en het echtpaar opende een winkel in de kelderverdieping. Er kwam een uithangbord ‘Ameublement Vervarcke’ aan de gevel en klanten konden er terecht voor behangpapier, decoratief schilderen en imitatie schilderen van hout en marmer, linoleum en alles wat maar met binneninrichting te maken had.

Naamkaartje van Emile Vervarcke
Entreprises générales, de Peinture et de Vitrerie. Pose de Papiers Peints et de Lincrustas
Avenue Lippens, Knocke-sur-mer

Er werden stoffen verkocht voor gordijnen die ook op maat konden gemaakt worden, beddengoed, zetels werden gestoffeerd en - als we het factuurhoofd uit 1921 ontleden - lezen we dat er zelfs tapijten voor huwelijken verhuurd werden en ze ook nog ‘pompes funèbres’ verzorgden.

Emile Vervarcke

Mevrouw Vervarcke naaide zelf de gordijnen, de zaken gingen goed en algauw had ze enkele naaisters nodig die haar kwamen helpen bij het vele werk. Emile zorgde voor het behangen, schilderen en de andere zaken.

Hij stierf in 1931, op 41-jarige leeftijd, aangetast door het mosterdgas gedurende de eerste wereldoorlog.

Gabrielle Van Acker

Moeder Vervarcke bleef achter met drie dochters en één zoon Camille (1921-1987).

Ze was een actieve vrouw - bleef niet bij de pakken zitten - en dreef de zaak verder tot na de tweede wereldoorlog.

De westkant van de Lippenslaan met links de villa van Vervarcke uit 1912. Er werd gebouwd bij 3 reeds bestaande woningen, van dokter Victor Lamoral en Hendrik Dumortier. In de achtergrond een art-nouveau villa uit 1894, later benzinestation van Diet, nu kantoor Morbee-Ballegeer.

De woning gefotografeerd in 1920 met in de achtergrond de villa 'Siegfried' uit 1902 in de Leopoldlaan.

Doodsprentje van Emile Vervarcke

Waakt: want gij kent noch dag noch uur.

Heden is de mensch, en morgen komt hij niet meer te voorschijn Nao. X. I.

† Bidt voor de ziel van heer †
Emile Vervarcke
Oorlogsvrijwilliger

Echtgenoot van Vrouw Gabriëlle Vanacker, geboren te Sijsele den 11 Januari 1890, en overleden te Knocke, den 19 februari 1931, gesterkt door de Gerechten onzer Moeder de H. Kerk.

Deze man valt in de volle kracht van zijn leven. Hij was gehecht aan huis en werk; hij was zorgvuldig en minzaam van aard. Hij trok de harten naar zich. — Ook werd hij geacht en bemind.

2 B d.K.XV.6.

Als ruwe windenstoot, den elk te pletter slaat
Die sterk en rustig-groot, in ’t volle bloeien staat;
Zoo vielt ge, ach Emile, zoo vroeg, zoo tragisch-spoedig,
We missen u zoo hard; ge waart zoo lief, zoo goedig
Zoo rijk aan minzaamheid, aan zon en lentelach.
… En nu, zoo koud, zoo leeg om ons,… zoo... ach!

Diep beproefde vrouw, ga om steun bij den Heer: Hij is de Vader der weduwen en weezen. Onze wederzijdsche liefde overleve den dood. Zoek al uw troost in het gebed en in de zorg voor ons dierbaar kroost.

Lieve kindertjes, dient den Heer in waarheid en doet wat Hem behaagt. Eert uw Moeder al de dagen van haar leven.                      Tob.

Bemint elkander. Bidt voor Vader. God zegene en God beware u.

Dierbare Bloedverwanten en Vrienden, vergeet mij niet in uwe gebeden.

Drukkerij Cedem, Knocke

Camille Vervarcke

Zoon Camille nam het bedrijf over in 1946.

Hij was getrouwd met de jongste dochter Isabelle van de familie Van Parijs (van het St. Andrews Hotel) en samen breidden ze de zaak verder uit. Die kreeg stilaan grote naambekendheid, er werkten 12 man personeel waaronder stoffeerders, schilders en naaisters. Er was plaats tekort, het huis moest grondig gerenoveerd worden en de hele benedenverdieping werd ingericht als winkel met toonzaal; aan de achterzijde, in de Leopoldlaan, werd de villa ‘Stille Vree’ gebouwd met er naast een inrijpoort met doorrit tot aan het winkelpand.

Isabelle Van Parijs

Camille was een echte anglofiel, hij dreef zijn liefde voor alles wat Engels was heel ver door en liet de visitekaartjes voor de zaak niet enkel in het Frans maar ook in het Engels drukken, in een mooi Engels handgeschreven lettertype. Die kaartjes waren van doorslaggevend belang bij sommige firma’s zo onder meer bij bouwonderneming ‘Blaton’ toen die - voor de binnenafwerking van ‘Residentie Continental’ - een bedrijf zocht en ‘Ameublement Vervarcke’ uitkoos.

Later kreeg Camille te horen dat het de Engelse kaartjes waren die het tij in zijn voordeel hadden doen keren. Dit gaf natuurlijk een supplementaire ‘boost’ aan de zaak.

Wat ‘Ameublement Vervarcke’ zo goed typeert is de sfeer van een echt familiebedrijf. Zo werkte bij hen een stoffeerder, Henri Van Speybroeck, die als 14-jarige begon en er tot aan zijn pensioen gebleven is. De Vervarckes spraken altijd over ‘onzen Henri’; hij heeft er zelfs zijn vrouw ‘leren kennen’ die huishoudster was bij de familie. Henri was een zeer goede garnierder en kon als de beste de wol van de matrassen kaarden (carderen in het Knoks) en ze opnieuw herstellen.

Zicht op de gevels van de Lippenslaan met he “Hotel St. Moritz’ en verder ameublement Vervarcke.

De woning in de Leopoldlaan voor en na de verbouwingswerken

Zoon Emile Vervarcke was geboren in 1946 en groeide mee op in het bedrijf. Hij volgde een opleiding binnenhuisinrichting aan het Sint Lucas Instituut in Gent en vervolgde zijn studies in Brussel om zich in het Frans te perfectioneren. Emile vertelde dat hij als jonge knaap van 15 jaar dikwijls meeging met ‘onzen Henri’ om bij de opbaring van een overledene, de rouwaankleding van de kamer te verzorgen. De firma leverde zwarte fluwelen doeken die tegen de muur achter het bed van de dode moesten gehangen worden, daarop werden dan een kruisbeeld en links en rechts een engel aangebracht. Ze verzetten voorzichtig het bed om alles beter te kunnen bevestigen maar die plotse beweging duwde de lucht uit het lichaam van de overledene en maakte enkele spieren los waardoor de dode plots halfrecht in zijn bed kwam te zitten. Daar heeft Emile de schrik van zijn leven opgedaan, hoewel hij het nu goed kan vertellen.

Emile huwde Anne Pattyn in 1973, en weer kwam een gedreven vrouw de familie Vervarcke vervoegen. Ze woonden in de villa ‘Stille Vree’ in de Leopoldlaan en na de geboorte van dochter Isabel en zoon Anthony hebben Emile en Anne, na een proeftijd, de zaak overgenomen.

Anne kwam in een heel andere wereld terecht! Als dochter van een groothandel in groenten en fruit, waar alles zo vlug mogelijk moest verkocht worden - fris en vers - moest ze nu het roer helemaal omgooien en de mensen veel tijd geven zodat ze op hun gemak konden beslissen. Soms werd er 2 à 3 uur uitleg verschaft, met veel geduld voorstellen gedaan en werd er pas na weken nadenken een beslissing genomen. De overname in 1979 verliep heel ‘smooth’ en zonder problemen: het jonge paar nam twee stappen vooruit en het oudere echtpaar ging er twee achteruit, alles in de beste verstandhouding. De rode draad in hun zaak is ‘het vertrouwen’ dat de klanten geschonken wordt. Anne legt uit: ‘Er is altijd iemand van de familie die de klanten opvangt en begeleidt want we stappen uiteindelijk in de privéwereld van de mensen binnen en dat respecteren we.’

Iedereen in Knokke weet dat Emile een speciaal plaatsje voor ‘Club Brugge’ in zijn hart heeft. Hij was er bestuurslid en heeft 12 jaar lang de public relations voor Club gedaan. In de winkel mocht dan ook alles verkocht worden van Emile enkel geen ‘paars-witte’ gordijnen want daarin zag hij de verpersoonlijking van zijn aartsrivalen van het voetbal. In 1992 werd het winkelpand in de Lippenslaan, grondig heringericht zodat ze hun klanten in een stijlvol en hedendaags interieur konden ontvangen en te woord staan.

Maar het jaar 2006 was een echte mijlpaal voor ‘Vervarcke Interieur’, het hele gebouw in de Lippenslaan werd afgebroken en in de plaats kwam een nieuwbouw. Ondertussen zouden ze met de zaak een tijdelijk onderkomen vinden in het leegstaande pand van de Mercedes garage van Proot.

Nu zijn we zes jaar verder en hebben Emile en Anne, sinds ze in de nieuwe showroom in de Parmentierlaan zitten, hun omzet merkelijk zien stijgen en opteren ze om de zaak daar verder te blijven uitbaten. Ze hebben er alle ruimte, een grote wand met daarop handgeschilderde bordjes in trendy kleuren, een confectieatelier dat vanuit de winkel zichtbaar is en een modelappartement om de klant een idee te geven hoe een interieur stijlvol kan ingericht worden. Het geheel oogt prettig, open met veel lichtinval en het zitmeubilair en sfeerverlichting scheppen een gezellige ambiance. Op één van de wanden staat een Engelse tekst die tot nadenken stemt: ‘You can design and create and build the most wonderful place in the World, it takes people to make the dream a reality.”

De 3de generatie, Miel en Anne Vervarcke bij hun vernieuwde zaak in 1992.

De spelers van Club Brugge en trainer Georges Lekens op bezoek bij de heropening van de zaak.

Anne blijft nog actief in de zaak, vertelt ze, om hen bij te staan met raad en daad. Een vierde generatie reeds baat nu de familiezaak uit en niet te vergeten: een vijfde generatie staat al klaar met Estelle 11 jaar en Manon 9 jaar, de dochtertjes van Isabel en Hans.

Emile Vervarcke en Anne Pattyn stralen blijheid en fierheid uit als ze vertellen dat Isabel en Hans nu ‘de fakkel hebben overgenomen’.

Dit is een waar huzarenstuk in deze moeilijke tijd van laagconjunctuur en recessie in de economie maar “Vervarcke Interieur’ heeft net dat ‘ietsje apart’ waardoor ze als een rots in de branding blijft standhouden.

Of wie weet, zouden het de ‘actieve en knappe vrouwen’ zijn die steeds de zaak met kennis en doortastendheid hebben geleid en nog steeds leiden?