Jeanette Couwijser vlucht met Onze Lieve Vrouw in de kinderwagen...

We woonden in de Sint Antoniusstraat 7 te Heist en in die tijd was ik een kind van tien jaar.

Zoals alle Heistenaars moesten ook wij onverwachts vluchten naar Knokke, op bevel van de Duitse bezetter. Met al ons hebben en houden trokken we te voet naar Knokke. De weinige spullen die we hadden, namen we mee, en de kinderwagen kwam daarbij goed van pas. In die kinderwagen lag een beeldje van Onze Lieve Vrouw. Moeder had het meegenomen om onze bescherming te bekomen.

In Knokke aangekomen moesten wij naar Het Zoute waar we een onderkomen vonden in de villa Ma Jolie in het Iers Pad. We woonden er te midden andere villa's waar Duitse soldaten hun intrek in hadden genomen. Dat wilde ook zeggen dat onze vrijheid zeer beperkt was en wij ons zeker niet te ver van huis mochten wagen. Van veel buiten lopen om te spelen was er dan ook op dat moment geen sprake. Toen het dan toch al eens gebeurde dat wij buiten speelden hebben, wij op een ogenblik een Russische krijgsgevangene ontdekt die zich had verstopt in een bunker. Wij gebaarden van niets en brachten die jongen elke dag wat eten. Mijn vader kende een Knokkenaar van de Witte Brigade (Rudolf) en die heeft er voor gezorgd dat die jongen na de oorlog in veilige en goede handen van de Canadezen is gekomen.

Zoals vele anderen hebben ook wij in de dagen van de bevrijding vooral in de kelders geslapen. In de salons, waar wij overdag meestal verbleven, is er een voltreffer gevallen. De ravage was enorm: de tafel en de kinderstoel, de pot op de kachel... alles was in splinters geschoten. Gelukkig was er niemand aanwezig en verbleven wij allen in de kelder. De ramen en deuren van de kelder waren afgeschermd met zandzakjes (Vaderlandertjes).

Mooie oorkonde met daarin de onderstaande tekst:

DE GEMEENTERAAD VAN HEIST-AAN-ZEE, vergaderd in Openbare Zitting van 19 Februari 1945.

BESLUIT: Hierbij den innigsten dank van het Gemeentebestuur en van de bevolking van Heist-aan-zee uit te drukken

AAN HET GEMEENTEBESTUUR EN AAN DE BEVOLKING VAN KNOKKE, voor het liefderijke onthaal verleend, en de goede zorgen betoond aan de inwoners van Heist-centrum tijdens hun verblijf te Knokke ten gevolge van het Duitsche Evacuatiebevel van 24 September 1944. En in deze hulde van dankbaarheid te begrijpen: den Heer Gemeentesecretaris Claeys, den Heer Heyneman. Bureeloverste in den Bevoorradingsdienst en gansch het Gemeentepersoneel der Stad Knokke, die met zoveel ijver en bereidwilligheid, zich ten dienste hebben gesteld van de Heistsche bevolking.

AAN HEN ALLEN ONZE INNIGSTE, ONZE HARTELIJKSTE DANK!

De Raad heeft opdracht aan het College dit besluit uit te voeren en over te maken.

Aangenomen met eenparigheid der aanwezige leden (Getekend)
De voorzitter-Burgemeester: R. de GHELDERE
De Schepenen: Edm. DAVELOOSE, Th. DENOYEL
De Raadsleden: V. DHONT, J. WARMOES, F. ROSSEEL
De Secretaris: F. MONBALLYU

In “onze” villa verbleven nog drie andere gezinnen met in totaal 12 mensen. Op een dag, na zware beschietingen, hoorden wij zware stappen in huis. Mijn vader ging voorzichtig kijken en zag dat het twee Duitsers waren op de vlucht. Hun paard was gewond en ze vroegen ons of we geen paardenvlees moesten hebben om te eten, en of we een slachter kenden. Uiteindelijk werd het dier afgemaakt met een nekschot en daarna zijn de Duitsers vertrokken. Wij hebben zeer lange tijd nog kunnen eten van dit paardenvlees.

Na de bevrijding, toen we terug naar Heist mochten, hebben wij ons huis in zeer slechte staat teruggevonden. De helft van het dak was weg en er vielen geen deuren noch ramen meer te bespeuren. In onze eetkamer stond er zowat 20 cm water. Maar toch waren wij gelukkig dat we weer thuis waren en dat wij de oorlog overleefd hadden.

Beetje bij beetje hebben wij ons dan moeizaam weer opgewerkt.